پس از حمله‌ی آمریکا و متحدانش به عراق در سال ۱۳۸۱/ ۲۰۰۳، سرمایه‌گذاری منابع طبیعی عراق در توسعه‌ی پایدار، بهبود شرایط اسفناک زندگی، پایه گذاری صلح اجتماعی یا غلبه بر دوران تاریک قبلی، در دستور کار سیاستمداران عراقی نبوده است. در عوض، آن‌ها غالباً دست به دامن فرقه‌گرایی، حزب‌گرایی و ناسیونالیسم قومی شدند تا برای خود موقعیت‌هایی فراهم کنند که جیب‌هایشان را پر کنند، و در عین حال مشکلات را تداوم می‌بخشیدند و شکاف‌ها را در جامعه‌ی عراق عمیق‌تر می‌کردند.

همان‌طور که بسیاری از تحلیلگران سیاسی عراق خاطرنشان کرده‌اند، این جریانات به ویژه در آستانه‌ی هر انتخابات پارلمانی، از جمله انتخابات ۱۸ مهر/ ۱۰ اکتبر، رخ می‌دهد...