قطر، عربستان سعودی و امارات متحده‌ی عربی، سال‌ها آشفتگی بازار انرژی، جنگ روایت‌ها و همه‌گیری کووید-۱۹ را تاب آورده‌اند و اکنون در حال ظهور به عنوان قطب‌های جدید ثبات؛ نه تنها در منطقه، بلکه در فضای رقابتی فزاینده‌ی نظم چندقطبی جهان هستند. ابوظبی، دوحه و ریاض جایگاه خود را در مرز بین شرق و غرب و همچنین شمال و جنوب جهانی پیدا می‌کنند و در خور اهمیت است که در عین حال، جاه‌طلبی‌های ایدئولوژیک و اجتماعی-سیاسی خود را کنار می‌گذارند.

کشورهای عربی خلیج فارس همچنین در تلاشند تا منطقه را بنا به تصور خود بازسازی کنند و رونق، ثبات و توسعه را در اولویت قرار دهند. به طور گسترده‌تر، منحنی فراگیری مالی شیب‌دار در دو دهه‌ی گذشته همراه با رویکردی نوآورانه به کشورداری شبکه‌محور، قطر، عربستان و امارات را به عنوان بازیگران کلیدی با قدرت شبکه‌ای نامتناسب در شبکه‌ی جهانی نفوذ قرار داده است.

کشورداری شبکه‌محور

بنا به منابع انسانی محدود، کشورهای عربی خلیج فارس و در درجه‌ی اول قطر و امارات، شبکه‌هایی را سازمان داده‌اند که می‌توانند بار کشور‌داری را به آن‌ها محول کنند...