تجربه‌ی توافق هسته‌ای سال ۱۳۹۴ با شش قدرت جهانی، با نام رسمی برنامه‌ی جامع اقدام مشترک (برجام)، برای ایران تجربه‌ای تلخ بوده است. این قراداد اصلاً اعتماد به وفای عهد ایالات متحده بود، در ازای چشم‌پوشی ایران از شماری از حقوق و امتیازاتی که داشت و پذیرش محدودیت‌های منحصر به فرد بر برنامه‌ی هسته‌ای خود؛ که بسیاری از ایرانی‌ها آن را به حق و موجه نمی‌دانستند.

متأسفانه، ایران بعداً متوجه شد که یک رئیس‌جمهور ایالات متحده می‌تواند از این توافق خارج شود؛ کما این‌که خارج شد و دو سال بعد از آن را هم مشغول نقض حقوق جامعه‌ی بین‌المللی بود. نباید از اهمیت و ابعاد خروج یک‌جانبه‌ی دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور سابق آمریکا، از برجام در سال ۱۳۹۷ و تلاش‌های متعاقبش برای وادار کردن سایر امضاکنندگان این توافق به پیروی، غافل شد. خسارت وارده به اقتصاد ایران به این علت، دست کم ۲۴۰ میلیارد دلار برآورد شده است.

پافشاری بر "تضمین‌های ذاتی" از زمانی که مذاکرات برای احیای برجام با دولت جو بایدن در سال گذشته آغاز شد، بازنمودی از تجربه‌ی ایران است. این تضمین‌ها هم درون توافق هستند و هم فراتر از آن...