از مردادماه/ اوت سال جاری، امارات متحده‌ی عربی سفرهایی منطقه‌ای را در پیش گرفته است. در طی این سفرها آشتی ابوظبی با قطر، تعامل مجدد استراتژیک با ترکیه، دوستی با رژيم بشار اسد در سوریه و ایجاد روابط رسمی با ایران صورت پذیرفته است. این سیاست قدرت نرم اتخاذ شده از طرف امارات برگرفته از یک استراتژی کلان نئو-مرکانتیلیستی است که عامل اصلی موفقیت‌های امارات از زمان قبل از اوج اعتراضات بهار عربی در سال‌های ۹۰-۱۳۸۹/ ۱۱-۲۰۱۰ تا کنون بوده است.

نزدیک به یک سال پس از آشتی اعضای شورای همکاری خلیج‌فارس در العلای عربستان که منجر به پایان محاصره‌ی همه جانبه‌ی قطر از سوی چهار گانه‌ی عرب (بحرین، مصر، عربستان و امارات) در سال ۲۰۱۷/۱۳۹۶ شد، طراحان محاصره در ابوظبی سیاست خارجی و امنیتی مجموع-صفر خود را به تعاملات عملگرایانه تبدیل کردند. پس از بیرون آمدن قطر از بحران محاصره‌ از طرف کشورهای عربی، این کشور منعطف‌تر از گذشته روابط قدرت نرم با ایالات‌متحده و اروپا را از سر گرفت. در صورتی که امارات بعد از پایان اختلافات در شورای همکاری خلیج‌ فارس به رهبری عربستان، در سیاست خارجی منزوی شد...