پس از آن‌که اعتراضات بهار عربی در سال ۱۳۸۹/ ۲۰۱۱ رخ داد، ترکیه و امارات متحده‌ی عربی به سرعت در غرب آسیا و شمال آفریقا به ذی‌نفعان مخالف با یکدیگر بدل شدند. از زمان کودتای مصر در سال ۱۳۹۲/ ۲۰۱۳ گرفته، تا جنگ داخلی لیبی طی سال‌های ۱۳۹۳ تا ۱۳۹۹/ ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۰ و محاصره‌ی قطر در سال‌های ۱۳۹۶ تا ۱۳۹۹/ ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۱، آنکارا و ابوظبی با اختلافات بسیار در روابط دوجانبه‌ی خود، از طرف‌های مخالف در این درگیری‌ها پشتیبانی کردند. امارات به مصمم‌ترین کشور عضو شورای همکاری خلیج فارس تبدیل شد، که خواهان عقب‌نشینی ترکیه از دستور کار سیاست خارجی خود در قبال کشورهای عربی بود و در عین حال گفتمان ضدترکیه را در واشنگتن دنبال می‌کرد.

اما از اواخر سال گذشته‌ی میلادی، روابط ترکیه و امارات به طرز چشم‌گیری رو به بهبود است. شیخ محمد بن زاید آل نهیان، ولیعهد ابوظبی که عملاً حاکم امارات است، در آذرماه/ نوامبر به آنکارا سفر کرد و پس از آن نیز رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهور ترکیه، اخیراً سفری متقابل به امارات انجام داده است. این سفرهای تاریخ‌ساز، شاهدی بر روند آشتی و تنش‌زدایی میان این دو کشور است...